Νοέμβριος 2018

 "Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της" της Άλκης  Ζέη

από την Κατερίνα Ντοά

Υπόθεση

Το βιβλίο μας μιλάει για την Κωνσταντίνα, ένα δεκατριάχρονο κορίτσι που μετακόμισε με τους γονείς της στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Άαχεν. Εκεί περνούσε πολύ ωραία.

Πήγαινε σε ένα υπέροχο σχολείο και είχε μια πολύ καλή φίλη, την Σίγκριντ. Οι γονείς της όμως αποφάσισαν να χωρίσουν και να στείλουν  την Κωνσταντίνα στη γιαγιά της στην Ελλάδα για ένα χρόνο. Αρχικά στην Κωνσταντίνα δεν άρεσε αυτή η ιδέα αλλά στο τέλος υποχώρησε. Με τη γιαγιά της και τις φίλες της πήγαιναν διάφορες εκδρομές, χωρίς όμως να περνάει καλά. Σε μία από αυτές τις εκδρομές η Κωνσταντίνα γνώρισε δυο Γερμανούς. Εκείνοι της έδωσαν ένα μπλε χαπάκι που την τόνωσε και την έκανε να νιώθει χαρούμενη και να μην την νοιάζει τίποτα. Όταν όμως περνούσε η επίδρασή του, ένιωθε άρρωστη και συχνά λιποθυμούσε. Δεν είχε καταλάβει ότι αυτά ήταν ναρκωτικά. Στο σχολείο που πήγαινε γνώρισε ένα αγόρι, τον Λουμίνη, ο οποίος της έδινε τέτοια χαπάκια. Έτσι η Κωνσταντίνα μια πετούσε στα ουράνια και μια έπεφτε στον γκρεμό. Όταν η γιαγιά της κατάλαβε τι συνέβαινε, τη βοήθησε να θεραπευτεί. Η Κωνσταντίνα δεν ξαναείδε τον Λουμίνη και αργότερα έμαθε ότι πέθανε εξαιτίας των ναρκωτικών. 

http://www.alkizei.com

«Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της»

Κέδρος, 2002

Μεταίχμιο, 2011

Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα!

Και έλεγε ότι δε θα ακούσει σήμερα τη γιαγιά της και τις τρεις αχώριστες φίλες της. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Ε, βέβαια, πού να καταλάβουν αυτές από εφηβεία, που είναι της γενιάς της Κατοχής!

«Μα δεν πήρες είδηση τίποτα;» ρωτάει και ξαναρωτάει η γιαγιά. «Όχι, τίποτα.» Είχε τόσο χαρεί για την καινούρια τους ζωή στη Γερμανία, που ούτε της πέρασε απ’ το νου πως οι γονείς της μια μέρα θα χώριζαν. Κι ακόμη χειρότερα: ότι θα την έστελναν πίσω στην Ελλάδα να ζήσει με τη γιαγιά της για κάποιο διάστημα.

Όμως την Κωνσταντίνα δεν τη νοιάζει τίποτε πια. Ούτε το διαζύγιο των γονιών της και οι καινούριες τους οικογένειες, ούτε η γκρίνια της γιαγιάς και τα προβλήματα στο νέο της σχολείο. Αυτή έχει βρει τη λύση. Ας είναι καλά ο Λουμίνης, ένα αγόρι από μεγαλύτερη τάξη. Ένα γαλάζιο θαυματουργό χαπάκι κι ύστερα άλλο ένα κι ύστερα πολλά θαυματουργά χαπάκια, κι ύστερα πολλά θαυματουργά ψέματα και μια στα ουράνια, μια στο γκρεμό, κι ύστερα… δεν έχει επιστροφή.

Σίγουρα δεν έχει;

Στο μυθιστόρημα αυτό η Άλκη Ζέη απομακρύνεται από την ανάγκη να τροφοδοτήσει τα κείμενά της με τις παιδικές και νεανικές αναμνήσεις της. Η μνήμη δίνει τη θέση της στην παρατήρηση του σύγχρονου παιδιού και της ζωής του. Θίγονται θέματα διαπολιτισμικότητας, σύγκρουσης γενεών, δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, όπως αυτές προκαλούν ένα διαζύγιο, κυρίως όμως τα ναρκωτικά. Όλα τα σοβαρά κοινωνικά αυτά προβλήματα τα χειρίζεται η συγγραφέας χωρίς ηθικολογίες και διδακτισμούς, καθώς αυτά αντιμετωπίζονται αντιστικτικά μέσα από την αντιπαράθεση των αρχών και επιχειρημάτων εκπροσώπων παλαιότερων γενεών με τα σύγχρονα αδιέξοδα, τις αράχνες που η δεκατριάχρονη ηρωίδα προσπαθεί να υπερβεί μέσα από το δικό της κώδικα αξιών.